Sneeuwkarper

Zaterdag 31 januari 2015

Het is een aantal dagen relatief rustig qua weer omslagen en er is een laagje sneeuw gevallen. Nu merk ik dat ik flink onrustig ben geworden. Want nu is het tijd voor die vel begeerde sneeuwkarper.

Maar zoals te doen gebruikelijk hebben we van alles op de agenda staan. Zo ook een etentje met oom, tantes en ouders bij ons thuis. Dit als dank voor de noeste arbeid die mijn tantes hebben geleverd bij de schoonmaak na de verbouwing.

Natuurlijk moet het huis aan kant, moeten er de nodige boodschappen gedaan worden en moet het diner voorbereidt worden. Eerst nog even mijn zoon een slinger geven naar zijn tekenacademie. We zouden het diner overigens niet te uitgebreid doen. Dus vooraf, eerst sushi, hierna een appertiefhapje in schelpen met daarin grote garnalen, Sint Jakobsschelpen, zalm of kleine garnaaltjes, vervolgens een kreeftensoep gevuld met rivierkreeftjes en als hoofdgerecht zalm met rode pesto en verschillende soorten kaas uit de oven, twee verschillende soorten verse pasta, twee verschillende soorten verse pasta sauzen, als groente haricoverts omrolt met spek en als toetje een bosbessen taartje met een bolletje vanille ijs, wat bosbessen mousse, een toefje slagroom met daarop wat verse bosbessen gedrapeerd. Zeg nou zelf, lekker simpel toch?! Pffff.

Oja, nog een kleinigheidje, mijn vrouw lag de hele dag ziek op bed. Dus... En toch wil ik graag vissen vanwege de goede omstandigheden. Welke goede omstandigheden?

Toch heb ik kans gezien om 's middags om half drie richting een stek te rijden, waar ik tijdens het kunstaas vissen constateerde dat het een winterstek voor karpers was.

De penhengel met twee gestoomde sneetjes bruinbrood waren de gear. Ik twijfelde nog of ik wat grondvoer zou voeren, maar besloot om dit toch maar niet te doen. Een flinke vlok brood werd op de haak gezet en voorzichtig te water gelaten. Af en toe gooide ik wel een vlok te water om de vis voorzichtig aan het azen te krijgen. Tenminste als er vis zou staan.

Na ongeveer een kwartier, waarbij ik om de drie minuten mijn pen voorzichtig verplaatste, kreeg ik een aanbeet. Heel langzaam begon de pen licht te schommelen. Hierop trok ie heel langzaam een paar centimeter weg om even te blijven staan, waarna hij toch weer verder getrokken werd. Dat was voor mij teken om aan te slaan, omdat het bijna geen lijnzwemmer meer kon zijn.

Yes, vis! Wow, zo snel al mijn vurig gewenste sneeuwkarper. De dril verliep goed en de vis was in de bek gehaakt, niet in de lip zag ik. Ik twijfelde eigenlijk niet dat het mis zou gaan. Nooit doen dus! Vlak voordat de karper was uit gedrild en ik niet veel druk zette schoot ie los. Aaargh. Hier baalde ik wel van, want ik wist gewoon dat de aanbeten niet voor het oprapen lagen.

En dat bleek ook, want er gebeurde een uur lang helemaal niets meer. Wel waren de Smienten op het meer duidelijk hoorbaar. Soms enkele eenden en dan weer met z'n allen in koor. Het is niet zo dat deze eenden mooi fluiten, het is af en toe piepen of vaak achter elkaar piepen. De dobber had wel af een toe een kleine trilling. Kleine vis of lichte lijnzwemmers? De broodvlok heb ik wel kleiner gemaakt, totdat deze ongeveer de grootte had van een stuiver. Door deze kleine beroeringen van de dobber bleef ik wel volhouden in de kou.

Doordat ik geregeld de pen ophaalde om deze te verplaatsen verspeelde ik ook het nodige brood. Het brood en de tijd was bijna op. Ik nam mijzelf voor om een laatste vlok te bevestigen en daarna te stoppen. Zodoende heb ik de korstjes na het bevestigen van de vlok ook gelijk in het water gegooid. Nu zou ik wel moeten stoppen, omdat het aas op was en omdat ik natuurlijk verder moest met de voorbereiding van het etentje.

Dit scenario had perfect gepast bij River monsters. Dagenlang zoeken naar die ene specifieke target vis en telkens maar net niet kunnen vangen. OK, in mijn geval anderhalf uur i.p.v. een aantal dagen, maar toch.

De laatste vlok ging te water. Daar te water waar ik de meeste trillingen van de dobber had gehad. Natuurlijk had ik er nog altijd geloof in dat ik een sneeuwkarper kon vangen en was ik nu zeker uiterst geconcentreerd, maar nu nog een aanbeet? Mwoah, heel veel kans was er toch niet. Maarrrrr ..... de dobber ging even stoterig heen en weer, alsof er kleine vis zat te snoepen om vervolgens tergend langzaam weg te trekken. Dit was echt zenuwslopend. Toch nog een aanbeet en deze moest en zou ik verzilveren. Ik wilde natuurlijk niet te vroeg en zeker ook niet te laat aanslaan. Maar ik moest aanslaan, dus deed ik dat en haakte ik een karper. Yeah! De Smienten waren spontaan stil.

Een sterke vis ging er log vandoor. Oh oh, niet zomaar een visje. Mijn penhengel ving de runs mooi op en de slip werd iets lichter gezet om verspelen te voorkomen. Verspelen mocht mij niet nog een keer overkomen. Het leek wel uren te duren voordat de karper moe was. Door het koude water zouden ze sloom moeten zijn, maar door de kou leek het uithoudingsvermogen ook wel een stuk groter.

Uiteindelijk was de karper uit gedrild en kon ik 'm rustig in het net dirigeren om vervolgens in de sneeuw te poseren.

Op de foto is de enorme dikke buik van deze sneeuwkarper niet zo goed zichtbaar, maar wat een massief beest was dit. Helemaal te gek, mijn sneeuwkarper is een feit!

Grtx, FER