Op de valreep

Zondag 31 maart 2013

In de vriezer lagen nog 5 sardines. Deze winter heb ik een aantal keer getracht snoek met doodaas te vangen. Statisch op de bodem en onder een dobber maar jammer genoeg zonder succes. 

(Met deze 'worm' zou het dan wel moeten lukken)

Vandaag is de laatste dag van het roofvis seizoen en als ik nu geen gebruik maak van de sardines zouden ze nog maanden in mijn vriezer liggen, terwijl ik ruimte nodig heb voor de gekiemde hennep, gekookte tijgernoten en mijn deegballen gemaakt van pluimvee legkorrels.

De vissttek die ik al een tijdje op het oog had was nabij een sluis. Een potentiële hotspot voor grote snoek. Bij een eerder bezoek had ik hier een aalscholver zien jagen en zien vangen en consequent zwemmen hier ook futen. Aasvis zou hier dus aanwezig moeten zijn en mevrouw snoek dus ook.

De sardine aan de statische hengel ging nabij een stel bolderpalen te water. De sardine onder de dobber ging vijf meter uit de kant bij de achterkant van een boot te water.

Het grote wachten was begonnen. Ik zat comfortabel in mijn stoel waarbij ik de stoelpoten dusdanig had ingesteld dat ik lekker lui en recht op het talud zat. Het enige minpuntje was de wind die vanuit het noord-oosten recht op mijn pofferd blies. Een snijdende wind, als de vleessnijmachine van een slager waarbij het mes zo scherp was als een microtoom. Op zich had ik mij hier goed op gekleed, dus mijn lichaam bleef wel warm, maar langzaam aan voelde ik mijn kaken  verstarren waardoor zelfs grijnzen moeilijk werd. Jammer want ik was toch lekker aan het vissen.

Om niet in no-time deze sessie af te moeten sluiten vanwege een kaakklem, heb ik mijn dropshot hengel opgetuigd. Als aas een bruine worm met gouden ogen en een schoepstaartje. Dus om warm te blijven, ff heen en weer struinen.

Aan de overkant van het water was een diepe geul, bij binnen vissen liep het geleidelijk op waarbij er nagenoeg geen tijd zat tussen het binnen draaien van het kunstaas met een tik en het ontspannen van de hengeltop. Op verschillende manieren heb ik het aas binnen gevist, met kleine sprongen, met grote sprongen, continue met enige snelheid en langzaam over de bodem.

Om de twee worpen liep ik even terug maar de doodaas hengels om te checken of er al beweging zat in de dobber. De statische zou wel iets van zich laten horen bij beet want deze stond op een pieper waarbij de snoek nagenoeg geen weerstand zou ondervinden bij het nemen van lijn.

Terwijl ik mijn doodaas checkte bedacht ik om eens een worp tussen de twee hengels door te maken. Ter hoogte van de dobber werd het wormpie te grazen genomen. De lijn viel slap en werd na aanslaan met een noodgang naar rechts getrokken. OK dan, de lichte dropshot hengel kromde tot in het handvat en ik had heel veel moeite om de vis te stoppen.

Door de felle sterke uithalen had ik al snel door dat het om een snoek ging. Prachtig hoe deze de diepte in probeerde te duiken. Om te voorkomen dat deze door de uitstaande lijnen zou zwemmen moest ik alle  zeilen bij zetten terwijl de hengel in een mooie parabool stond. Toen de snoek zichzelf eindelijk gewonnen gaf bleek dat de enkele haak perfect in de scharnier van de bek zat.

Wat een dikke snoek was dit, puntje gaaf en kogeltje rond. Na meten en wegen bleek de snoek 75 cm lang en 3.01 kg te wegen.

Zou deze snoek op de sardine van de dobberhengel afgekomen zijn, om zich vervolgens instinctmatig als een blinde op de voorbij komende wurm te storten? Dit om er voor te zorgen dat ik op de valreep met een goed gevoel het roofvis seizoen zou kunnen afsluiten. Wellicht, het was in ieder geval een mooie vette buit.

Grtx,
FER