Cabanas / Tavira part one

Donderdag 6 september 2012

Jaarlijks ga ik met drie vismaten (Frans, René en Eric) een lang weekend er op uit. Verschillende locaties in Duitsland, Denemarken en Ierland, maar ook Nederland worden 'vereerd' met een bezoek. Maandelijks storten wij een X bedrag op een gezamelijke rekening en daarmee zouden we het moeten doen. Aangezien we vorig jaar al plannen hadden om te gaan biggame vissen waren we afgelopen jaar in ons koude kikkerlandje gebleven en hebben we onze 'spaar'rekening niet aangeraakt.

Het plan was de Algarve te bezoeken om te gaan biggame vissen. Overnachten in de buurt van Tavira bij Monique en Graeme die daar het prachtige onderkomen Casaverdazul exploteren http://www.casaverdazul.com/.
Een eerste afspraak voor het big game vissen met een zekere Antonio liep vlak voordat we zouden vertrekken volledig in de 'soep'. Gelukkig kon Monique toch nog regelen dat we met de 'duurdere' Bruno van Aquasares de Atlantische oceaan op konden.

Vier dagen lang bootvissen op hotspots in de Atlantische Oceaan vanuit Cabanas. Onze target vis was de Marlijn, blauw of wit. Op de dag van aankomst zijn we 's middags bij de hengelsport winkel van Bruno langs gegaan om plannen te smeden. Het tijdstip om langs te gaan werd drie keer uitgesteld en nadat we de shop bezochten bleek Bruno toch niet aanwezig. Dan maar een pilsje pakken op een terrasje in de haven. Ook geen straf.

Nadat Bruno eindelijk gearriveerd was, zijn er verschillende opties de revue gepasseerd. De weersverwachting meenemend in het besluit zouden we de eerste dag niet te ver uit de kust op witte marlijn gaan vissen. Top, het gaat dan toch echt gebeuren!

De volgende morgen hadden we om negen uur afgesproken in de haven van Tavira om op te stappen op de Safio. De boot bleek bestuurd te worden door de vader van Bruno, die geen enkel woord engels sprak. Bruno regelde op de boot al het materiaal en sprak prima engels. Op basis van de stromingen en de temperatuur van het water was de locatie bepaald waar we zouden gaan trollen op witte marlijn.

De haven van Cabanas en Tavira ligt achter een duinen rij waardoor het water hier geen enkele deining heeft. Ook hele kleine bootjes liggen hier veilig voor anker. Boven op de kajuit zijn ook twee zitjes inclusief stuurwiel waar vanaf er een mooi hoog uitzicht is over het water. Tussen de havenhoofden door gingen we de zee op en zodra we de zee naderde werden we verzocht om naar het dek te komen. Niet zonder reden, de zee was behoorlijk ruig voor ons landrotten.

Wij, Eric en ik, hadden ons voorbereid door Scopoderm TTS pleisters achter onze oren te plakken wat zou moeten helpen tegen zeeziekte. Frans en René geloofden het wel en gingen het eens aan kijken welk effect de Atlantische oceaan op hun had. De eerste die zijn ontbijt eruit mocht gooien was ik, daarna Eric en Frans volgde enige tijd later. Wij waren opgelucht na enig braken en voelde ons gelijk een stuk beter. René hield het keurig binnen.

Na ongeveer een uur varen werden de hengels op getuigd. Dikke bootpoken met geleidde rails uitgerust met Penn reels en ongeveer 2 mm voorslag van ongeveer 3 meter met daaraan zwart nijlon lijn van 2 meter die verbonden was aan de hooflijn van ongeveer 1 mm dikte. Verschillende maten kunstaas werden bevestigd en op verschillende lengtes van de boot te water gelaten. Dusdanig dat er een zogenaamde school aan intvissen achter de boot zwom. De grootste lures aan de zijkant en de kleinere in het midden. Voor de kleinste lures werd op ongeveer 2 meter een soort floater aangebracht die dus voor de inktvis uit, over het water stuiterde.

Ook werden er dicht bij de boot in het zog nog een tweetal attractors aan dik nylon lijn te water gelaten. Eén attractor bestond uit een ongeveer 50 cm rood groenig plankje met op alle kanten een spiegel. Dit zou een schooltje sardines moeten voorstellen. De andere ongeveer 60 cm lange attractor was opgebouwd uit groen geel geschilderde drijvers met vierkante witte tussen stukjes die los van elkaar konden draaien. Deze attractor moest een Dorado voorstellen.

Ongeveer twee uur lang gebeurde er niets. Totdat één van de reels kort door zijn slip heen getrokken werd. Bruno was er als de kippen bij. Wij wezen 'm aan welke reel van zich had laten horen en geconcentreerd stond hij af te wachten wat er gebeuren zou. Niet veel later werd wederom lijn van de reel door de slip getrokken en wij moesten met een noodgang alle andere lijnen binnen halen.

Van te voren hadden we lootjes getrokken wie als eerste een marlijn mocht drillen. René was de gelukkige, daarna ik, daarna Eric en Frans als laatste. Onwennig waren we het kunstaas en de attractors naar binnen aan het trekken. Voordat we alles goed en wel binnen gedraaid hadden, had de witte marlijn de lure alweer uitgespuugd en was het feest over. Ons adrenaline peil was behoorlijk gestegen en ons enthousiasme was niet te temperen.

Bruno legde uit hoe een witte marlijn aanvalt. Als eerste slaat ie met zijn lange snuit tegen zijn prooi waardoor deze crocky is. Daarna, bij een volgend rondje, pakt hij het aas ook daadwerkelijk in zijn bek en schiet er vandoor. Daardoor begon de reel twee keer achter elkaar te krijsen. Een blauwe marlijn echter, komt van onder en pakt in één keer de hele prooi en slokt deze op. Hierdoor is direct onderscheidt te maken tussen een witte en blauwe marlijn aanbeet.

Op het moment dat één van de reels met de kleine lures begon af te lopen was Frans de eerste die bij de hengel was en de vis richting de boot probeert te krijgen. Op de gevechts-stoel met de hengel in de houder lukt dit een stuk beter.

Na enige tijd, terwijl de boot is gestopt met varen en wij de nodige attractors en hengels binnen gehaald hebben, tilt Bruno een mooie sterke tonijn aan boord. Frans heeft de eerste vis gevangen, een tonijn!

De kleinere lures met de floaters bleken dus bestemd te zijn voor tonijn. Wat een mooie sterke torpedo-achtige vis en giga sterk ondanks de relatief kleine staartvin.

Monique had al van te voren aangegeven dat we tonijn moesten meenemen, mochten we die vangen, om sushi van te maken. Deze vis ging dus niet terug. Vervolgens hebben we de afspraak gemaakt dat de hengels voor 'kleine' vis in omgekeerde volgorde door ons ter hand zouden worden genomen. Dus eerst Frans, daarna Eric, vervolgens ik en daarna René. Het was goed dat we dit gelijk hadden afgesproken want niet veel later begon er weer een reel van één de 'fun' hengels te krijsen. Eric mocht ook een tonijn drillen en landen.

Telkens als er een hengel afging mocht degene die aan de beurt was deze hengel oppakken en de anderen gingen aan de gang om ruimte te maken door de attractors en de dichtsbijzijnde hengels naar binnen te brengen.

De tonijnen die wij vingen waren ongeveer tussen de 50 en 60 centimeter groot. Ondanks hun beperkte grootte was het fantastisch om deze vissen te haken. Als torpedo's schoten ze met een ongekende snelheid door het water. Zodra ze in de buurt van de boot kwamen zag je geregeld hun flanken oplichten als licht flitsen die heen en weer schoten.

De fotoshoots werden bemoeilijkt doordat de vissen zo snel en sterk met hun staartvin heen en weer gingen zodat het net was of je ge-electrocuteerd werd door de hand waar je de staart mee vast hield. Dan te bedenken dat er tegenwoordig ook weer 300 kg zware tonijnen rondzwemmen. Hiervoor zijn er voor de kust zogenaamde tonijnenvallen geplaatst die eens in de zoveel maanden geleegd worden. Behoorlijke hoeveelheden worden hier weer gevangen doordat er sinds enige tijd afgesproken quota's zijn die de overbevissing gelukkig een halt toegeroepen hebben.

Om de zoveel tijd begon één van de middelste hengels met de floaters en de kleine lures lijn af te geven door een aanbeet van een tonijn.

Ook ik mocht het gevecht aan gaan met zo'n prachtige blauwe tonijn. Onwijs sterk voor hun formaat.

Lets but not least was René aan de buurt om zo'n blauwe zilveren schicht partij te bieden.

Ook René wist zijn aanbeet te verzilveren.

Tussen de aanbeten van de tonijnen door zagen we opeens een rugvin zich langzaam door het oppervlak voort bewegen. Huh, zien we dat nou goed. Haai?! Jazeker! De haai kwam redelijk dicht in de buurt van de boot. Zo rustig als ie in eerste instantie zwom zo snel maakte de hamerhaai zich opeens uit de 'vinnen'. Wow, wat een snelheid! Schitterend om zo'n hamerhaai in real life te zien. Ook wel enigszins beangstigend, dus maar geen dippie nemen.

Uiteindelijk wisten we vandaag 9 tonijnen te vangen.

Vijf voor ons en vier voor de skipper. Op de weg terug hebben we nog een makrelen paternoster aangebonden en op een paar plekken nog wat makreel gevangen. Hele kerstbomen werden er boven water getoverd.

Gedurende de dag werd de zee steeds rustiger en was het aan het einde van de dag bijna windstil terwijl de zon de hele dag lekker scheen. Factor 50 was aan ons dus wel besteed.

Zodra we terug waren bij Casaverdazul moest het heugelijke nieuws met Monique gedeeld worden en werden de tonijnen direct gefileerd.

Hoe dit het beste gedaan kon worden werd via internet gecheckt. Niet veel later hadden we prachtige mooie rode  tonijn filés.

Nadat we het zout hadden afgespoeld via de douche en het zwembad mochten we aanschuiven om de tonijn sushimi ons te laten smaken. Wow, zo lekker. Later op de avond hebben we ook nog de nodige filés op de BBQ gelegd.

Ook niet te versmaden!

Ondanks dat we vandaag geen marlijn mochten vangen was het zeker een superdag en een bijzondere belevenis zo op de Atlantische oceaan. Gelukkig volgen er nog 3 dagen.

Grtx,

FER