Cabanas / Tavira part 4

Zondag 9 september 2012

De laatste dag op de Safio met Bruno en zijn pa. We hebben afgesproken om vandaag dichter in de buurt van de kust te blijven, ook omdat de groene diesel beperkt voorradig is omdat er niet getankt kan worden op zondag. Daarvoor zijn een drietal 25 liter jerrycans van te voren al ingeslagen.

Naast het trollen op de witte marlijn gaan we vandaag ook gericht op haai vissen. Daarvoor vaarden we richting een onderzeese zandplaat. Een bewezen hotspot voor haai.

Al trollend zijn we onderweg gegaan richting deze plaat. De hele school inktvissen stond weer uit en de koers werd halverwege opeens verlegd omdat de bemanning springende tonijnen had gespot.

Continu wordt de oceaan afgespeurd door de voltallige bemanning waar wij natuurlijk ook onder vallen. Telkens als er iets gespot wordt, wordt iedereen onrustig en staat gelijk op scherp om direct een aflopende hengel uit de houder te pakken om de dril met de onfortuinlijke vis aan te gaan.

Niet veel later was het raak, een hengel met kleine lure was te grazen genomen en direct daarop volgde een tweede aanbeet. Zowel René als Eric stonden zodoende tegelijk een tonijn te drillen. Double fun.

Nadat we de buit binnen hadden ging de kapitein nogmaals het stuk oceaan af waar we een aanbeet hadden gekregen. Geregeld gebeurde het dat we nogmaals één of meerder aanbeten kregen.

Deze keer was het echt een gekkenhuis. Niet één, niet twee, niet drie, maar vier reels werden na elkaar gillend tot leven geroepen waarbij de lijn van de spoel afgesleurd werd. Fantastisch, echt alle hens aan dek. Met z'n vieren stonden we op de achterplecht ieder zijn eigen tonijn binnen te harken. Of we ze alle vier ook binnen haalden weet ik niet meer, maar zo met z'n allen werkend, pompend, lachend, grimassend, tonijnen vangend was super.

Bij de onderzeese zandplaat aangekomen werden de hengels speciaal voor het vissen op haai gereed gemaakt. Een grote haak werd eerst door Frans getest alvorens een stuk tonijn bevestigd werd.

Twee hengels werden uitgerust met een fileetje tonijn.

En één hengel met een inktvis.

Aan alle hengels werden twee ballonnen geknoopt waardoor het haakaas ongeveer 2 meter onder de oppervlakte hangt. De drie hengels werden op ongeveer twintig meter van elkaar geplaatst waarbij we langzaam op de wind driften.

Een rubby dubby was van te voren ook al gemaakt waarbij allerlei visafval in een grote nylon zak gedaan was waarbij als kers op de taart nog flink wat sardine olie toegevoegd werd. 

Door deze rubby dubby wordt een geurspoor in water gemaakt dat woest aantrekkelijk is voor de haaien. Op vele mijlen afstand kunnen haaien dit ruiken waardoor ze zodoende naar ons aas toe gelokt worden.

Hoe lang zou het duren voordat de haaien gelokt zijn? Nieuwe hoop op een aanbeet van een andere soort dan een marlijn, was met alle handelingen weer naar exorbitante hoogte gestegen.

De kleine zwarte zwaluwachtige vogeltjes met wit achterlijf waren snel ter plekke. Dit om de losse drijvende visresten van het oppervlak te pikken. Deze vogeltjes zijn soms een graadmeter voor activiteit van roofvis omdat ze de overblijfselen van een vreetfestijn oppikken.

Deze keer was de slip van de reels helemaal open gezet. Haaien laten namelijk hun prooi/aas los op het moment dat ze enige weerstand voelen. Apart, had niet verwacht dat deze kraakbeenvissen zo gevoelig zouden zijn.

Hoe lang het duurde weet ik niet, het besef van tijd op een driftende of trollende boot was ik continu kwijt, maar de reel van de middelste hengel begon zachtjes maar zeker af te lopen. Rustig tikte de lijn van de reel, het stopte eventjes en zette vervolgens door. OK dan, er was een haai geïnteresseerd in een stuk tonijn. Op mijn vraag of we de haak al moesten zetten gaf Bruno aan dat we moesten wachten. Uiteindelijk stopte de reel en na enige tijd checkte Bruno het haakaas. Nou, er was geen aas meer te bekennen de haak was keurig kaal gehaald.

Enige tijd later hebben we het overige aas ook gecheckt en toen bleek de inktvis flink aangevreten dus hier werd een nieuwe inktvis op gezet. Na verloop van tijd was het geloof op nog een aanbeet wegebt, aangezien de bijt uren van de haai van 11:00 uur tot 14:00 uur voorbij waren.

Hengels weer naar binnen en weer opgetuigd met de lures. Op de terugweg kwamen we langs de tonijnenvallen. Om de kans op een aanbeet van een grote tonijn te vergroten werden een paar hengels in plaats van met een lure met grote pluggen uitgerust.

Vanaf het topdek zagen we duikende Jan van Gents en daar werd de skipper op geattendeerd, 'die kant op' was het commando. Snel naar beneden geklommen om stand by de hengels te staan. En ja hoor, niet veel later had een blauwe tonijn een lure aangezien voor een lekker hapje. Toppie weer leuke activiteit aan boord. 

Het gebeurde soms dat tijdens het binnen halen van andere lijnen een tonijn de lure vlakbij de boot toch nog probeerde te pakken. Ook leek het soms dat andere tonijnen of grotere vis soms de gehaakte tonijn probeerde te pakken. Dit waren stuk voor stuk sensationeel spannende momenten.

Vandaag wisten we in totaal 11 tonijnen te vangen en die hebben we keurig verdeeld onder ons en de crew. 

Hoe? Zes voor ons en vijf voor hullie. Ondanks dat we geen marlijn hebben gevangen moet ik Bruno en zijn pa complimenten geven voor hun uithoudingsvermogen en het continu zoeken naar mogelijkheden om de toch zo gewenste vis te vangen. 

Pa ligt in het vooronder ff onder zeil, dit is overigens niet zo goed te zien op de foto.
Kosten (groene diesel) noch moeite werden gespaard. Natuurlijk was het allemaal niet gratis maar toch, ze hadden ook veel zuiniger kunnen zijn door wat minder zeemijlen af te leggen. Daarnaast zaten we iedere middag lekker aan de meegebrachte gegrilde kip.

De tonijnen werden thuis weer vakkundig gefileerd en direct ingevroren om er ook thuis in Nederland van te kunnen genieten.

De laatste dag van ons verblijf aan de Algarve hebben we lekker lui door gebracht aan het zwembad van Casa Verdazul.

http://www.casaverdazul.com/

Boekje er bij, hapje er bij, drankje er bij. Vrienden onder elkaar, ook erg goed!

Als afsluiter onze big game shirts onder roodbruin verbrandde koppen. Niet gevangen, toch gekregen als aandenken aan dit bijzondere avontuur.

Wellicht als we weer genoeg pegels gespaard hebben, gaan Monique en Graeme en Bruno en z'n pa ons terug zien.

Grtx,

FER